مجموعه ای به هم پیوسته از پل، بند، آسیاب، آبشار، کانال و تونل های عظیم هدایت آب که در ارتباط با یکدیگر کار می‌کنند و پیشینه ساخت آن‌ها به دوره عیلامی باز می‌گردد. اساس کار مجموعه به این صورت است که سد گرگر مسیر رودخانه را بسته و سطح آب را برای آب گیری سه تونل حفر شده در تخته سنگ بالا می‌آورد. این محوطه علاوه بر استفاده‌های صنعتی، در روزهای کم‌آبی نیز، آب مورد نیاز ساکنان را تامین می‌کرده است.
به عنوان دهمین اثر ایران در سال ۱۳۸۸ (۲۰۰۹ میلادی) با شماره ۱۳۱۵ در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده اند