عینی از ۱۹۲۳ تا سال مرگش به سال ۱۹۵۴ در این خانه زندگی کرد و بیشتر آثار خود را در این خانه نگاشت. در ورودی خانه، تندیسی از او در حیاط اول کار گذاشته شده است که کار مجسمه ساز ازبکی، “حکیم خواجه حسن الدین خواجه یف” است. در اتاق نخست که از سال ۱۹۲۳ تا ۱۹۳۷ در آن زندگی می کرد، او کتاب‌های آدینه، پدربزرگ برده، مکتب کهنه، مرگ سودخور، داخونده و غلامان را نوشت. عینی در همین اتاق با دولت مردان و نویسندگان مشهوری چون فیض اله خواجه، یولداش آخوند بابایف، یولیوس فوچیک، ایوژن پاولوفسکی، آلکسی تولستوی، نیکلای تیخونف، ابوالقاسم لاهوتی، میرزا تورسون زاده، عبدالسلام دهاتی، عبدالله لکتیری، حمید عالم جان، غفور غلام، شرف رشیدوف دیدار کرد.
در کنار اتاق کار، اتاق نشیمن یا استراحت قرار دارد که در گوشه آن، یک کرسی جای دارد. تمام وسایل این اتاق، اصلی و مربوط به زمان اقامت عینی در همین خانه است. در راهروی کنار اتاق نشیمن، نقاشیهایی مربوط به دوران نوجوانی عینی و اقامتش در بخارا کشیده شده است و شعری از او با نام “گل سرخ” به زبان پارسی و خط سیریلک.